Drummer Christophe Marguet ( Parijs 1965) is minder bekend dan zijn uitstekende staat van dienst verdient, hij werkte samen met beroemde jazzmuzikanten als Joe Lovano, John Scofield, Enrico Rava, Paolo fresu, Joachim Kühn e.v.a. Hij speelt in het Strada Sextet van Henri Texier, de beroemde Franse jazzbassist en ook is hij vaste partner van Sébastien Texier (as, clt) en Yoan Loustalot (tpt) die ook op dit album is te horen. Behalve die twee zijn aanwezig Julien Touéry (pno) en Hélène Labarrière, alle vier muzikanten hebben in verschillende constellaties met elkaar samengewerkt, een echt team dus. De titel Happy Hours verwijst daar ook naar, gewoonlijk wordt hiermee bedoeld gezellig borrelen na het werk in een café, maar hier verwijst Margues naar de tijd die hij heeft doorgebracht met zijn mede muzikanten om dit album voor te bereiden en op te nemen.

Dit is het 16e album van Marguet onder eigen naam of met anderen. Zo zijn er van alle 12 composities op Happy Hours korte omschrijvingen te vinden op de hoes. Openingsnummer “Beauté Cachée” gaat daarover dat een kunstwerk vragen opwerpt en niet in eerste instantie alles weergeeft wanneer je het ziet of hoort. En zo Is “Haute Fidelity” een eerbetoon aan Paul Motian die een idool is van Marguet. Maar belangrijker dan al deze gegevens is de muziek van Christoph en zijn collega’s, en die staat als een huis, het wordt hier wel duidelijk dat Marguet en zijn quartet absoluut tot de top behoort, knappe thema’s , solistische topprestaties en een stilistisch volkomen harmonieus geheel. Het blijft toch jammer dat wij in Nederland zo weinig te horen krijgen van de Franse jazz op onze podia. Het titelnummer “Happy Hours” is het visitekaartje voor dit album, uptempo vrolijk stemmende klanken met een hoofdrol voor het fantastische trompetspel van Yoann Loustalot (onthoud die naam!) gevolgd door een supersnelle piano solo van Julien Touéry, heerlijke muziek, mocht ik er een etiket op plakken: neobop 2020.

Maar die naam wordt weer volstrekt onderuit gehaald in het daaropvolgende “Trop Tard”, een verwijzing naar een foto van de hongersterfte in Ethiopië in de jaren ’80, hier is er sprake van een synthese tussen jazz en hedendaagse moderne muziek, een fantastisch verstild muzikaal landschap met een hoofdrol voor het basspel van Labarrière. Kortom dit gezelschap beweegt zich als een vis in het water. In “Immersion” is er het beeld van het ondergaan in een volkomen waterwereld gelijk de schilderijen van Zao Wou-Ki , fantastische sfeerrijke muziek die muzikaal een perfecte weergave geeft van de fantastische schilderingen van deze schilder. In het nummer “Dear Don”eert Marguet Don Cherry, een van de eersten die een link legde tussen jazz en de muzikale tradities van West Afrika, India en Zuid- Amerika. Het album sluit af met “Organique”een betoon aan een van de “vergeten” helden organist Eddy Louiss. Ik heb hem ooit mogen beluisteren bij het Int. Jazz Festival Loosdrecht (de voorloper van NorthSea Jazz festival ), hij speelde toen samen met de bijna vergeten Belgische gitaargrootheid René Thomas, dat waren nog eens tijden ! Even zonder jeugdsentiment, dit is een prima jazzalbum dat beluistering verdient !

Jan van Leersum